Γράμμα στον Άη Βασίλη για ένα φίλο Unknown12:49 μ.μ. 0 σχόλια

"Θες από αντίδραση, θες από υπέρμετρο ρεαλισμό, θες από "ξινίλα", γενικά δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τις γιορτές. Ειδικά με τα Χριστούγεννα. Οι στολισμοί, τα κάλαντα, τα τραγουδάκια, ακόμα και τα γλυκά, οι κουραμπιέδες, το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, το γουρουνόπουλο, τα ζαχαρωτά, ο Άι Βασίλης, οι ζεστές οικογενειακές στιγμές, όλα έμοιαζαν μάταια και ανούσια.

Κανένα νόημα στα λαμπιόνια, κανένα νόημα στα στολισμένα δέντρα, κανένα νόημα στο περίφημο "Πνεύμα των Χριστουγέννων".


Και όμως... 'Έρχεται  μια στιγμή που τα αλλάζει όλα.

Όπως οι στιγμές εκείνες που παρακαλείς να μην ερχόταν ποτέ, που θα έδινες τα πάντα να φύγουν και να μην εμφανιστούν ποτέ ξανά.

Οι στιγμές εκείνες που ακούς μια θλιβερή είδηση, μαθαίνεις ένα κακό νέο, ζεις μια θλιβερή κατάσταση.

Και τότε, όλα σου φαίνονται τόσο υπέροχα...

Βρίσκεις τόση στοργή σε μία αγκαλιά, ζεις τόσο έντονα μια οικογενειακή στιγμή, απολαμβάνεις τόσο πολύ τις γιορτές, σαν να ήταν οι τελευταίες σου... Γιατί, που ξέρεις; Ίσως να είναι οι τελευταίες σου ή τελευταίες με ένα δικό σου άνθρωπο.

Και, ξαφνικά, η αντίδραση γίνεται "θέλω", ο ρεαλισμός μετατρέπεται σε "ρομαντισμό" και τη θέση της ξινίλας παίρνει η "γλυκύτητα".


Το πιο αστείο και τραγικό συνάμα, είναι ότι αρχίζεις να πιστεύεις στον Άγιο Βασίλη... Πότε μου δεν πίστεψα στον Άγιο Βασίλη, ούτε του ζήτησα τίποτα.

Φέτος όμως θα του ζητήσω, μια ευχή και προσευχή θα κάνω. Μια ευχή και μια προσευχή, όχι για μένα, αλλά για ένα φίλο.

Να του δώσει το πολυτιμότερο δώρο, που δεν κοστίζει τίποτα. Την υγειά του!
Μια ευχή και προσευχή ζητώ και από εσάς. Ξέρει ο Άγιος για ποιον θα είναι...

Ένας φίλος"